Het was al weer veel te lang geleden, want zowat 26 jaar terug verscheen zijn prachtig album, "Do Right Man" (1994), en was het na zijn vorig album "Something About the Night" (2016) wat ons betreft tijd om nog eens een "echte" Dan Penn plaat op ons los te laten, en daarin is Penn nu met zijn nieuwe album "Living On Mercy" wel met veel verve geslaagd. In 2008 was er echter ook een release die kon tellen, want die bewuste cd met de titel "Junk Yard Junky" is en blijft voor mij persoonlijk de absolute nummer één uit mijn collectie. Gelukkig is de tijd voorbij dat je een vinylplaat grijs kon draaien, want in dat geval zou "Junk Yard Junky" bij mij thuis compleet wit gedraaid zijn. Die cd had het namelijk allemaal, een absoluut meesterwerk wat mij betreft. Ik weet dat zo een uitspraak heel persoonlijk is, en dat iemand anders mogelijk helemaal onberoerd blijft bij het beluisteren ervan. Een enorm succes werd de cd al evenmin, spijtig voor zo 'n juweeltje.

Wallace Daniel Pennington zoals de man met zijn echte naam heet, is in 1941 op het platteland van Alabama geboren en gaat al heel wat langer mee in de muziekwereld dan de hier door mij zo bejubeld cd uit 2008. Véél langer zelfs! Want singer / songwriter / gitarist Penn begon zijn epische muzikale odyssee met Rick Hall in de Muscle Shoals. In 1966 verhuisde hij naar Moman's American Sound. Op die beroemde locaties hielp Penn (vaak in samenwerking met Spooner Oldham) talloze soulklassiekers te maken, zoals "The Dark End Of The Street", "Do Right Woman, Do Right Man" en "I'm Your Puppet", terwijl zijn grootste successen "The Letter" en "Cry Like A Baby" voor de Box Tops waren. Penn verhuisde uiteindelijk naar Nashville waar hij bleef schrijven en produceren. Hoewel hij begin jaren '60 een paar singles had opgenomen, bracht hij in 1972 zijn eigen album "Nobody's Fool" uit, waarop hij zelf prachtig gloedvol zingt, en in de jaren daarna nam hij sporadisch platen op - maar die paar albums werden allemaal toegejuicht door vele Southern country soulverzamelaars.

Deze soulliefhebbers zullen blij zijn te weten dat Penn terug is in de studio (Muscle Shoals en Nashville) en hij op 28 augustus de langverwachte cd "Living On Mercy" zal uitbrengen, een album met 13 songs dat laten horen wat Penn heeft meegemaakt in zijn legendarische carrière. De nummers - sommige oude, sommige nieuwe - zijn geschreven door een team van bevriende genregenoten. Er zijn Penn originelen en selecties uit songs van mensen als de Cate Brothers, Spooner Oldham, Carson Whitsett, Buck Lindsey en Buzz Cason en net als de band (Milton Sledge, drums - Michael Rhodes, bas - Will McFarlane, gitaar en Clayton Ivey, toetsen, hebben ze allemaal enorme levenservaringen, genrekennis en een empathie voor waar Penn vandaan komt en wat hij hoopt te bereiken. Samen maken ze er een behoorlijk afwisselende cd van, met een mengeling van uiteenlopende stijlen, waarbij Cindy Walker en Marie Lewey, die hem van achtergrondvocalen op een aantal tracks voorzien, voor meer kracht voorzien. Spooner Oldham is al jaren een rode draad in het songschrijversleven van Penn, dus niet verwonderlijk dat Oldham, zijn levensmaatje, ook hier weer komt opduiken.

Hoogtepunten uitkiezen uit deze songs is haast ondoenlijk, maar Penn's kijk op "Blue Motel" van de Cate Brothers en een nieuwe versie van Spooner Oldham's "I Do" dat lang geleden werd opgenomen door de Vel Tones (hoewel sommigen misschien de Steve Alaimo versie kennen) willen we zeker vermelden. Beide zijn bedrieglijk eenvoudig, maar desalniettemin effectief. Hier en in het hele album schuwt Penn en zijn team alle gimmicks, hij vertelt het gewoon zoals het is. Ze bieden huisgesponnen filosofie, zoete en oprechte liefdesliedjes en beschouwingen over de grillen en onzekerheden van het leven, al schrijft hij nog net zo over de liefde als vele jaren geleden. Het geheel bij elkaar houden is Dan Penn's vermoeide stem die zowel overtuigt als geruststelt... waar hij is geweest en wat hij heeft meegemaakt, hebben wij ook meegemaakt en gedaan. Het is echte volwassen muziek. Maar noem het wat je wilt... volwassen muziek, misschien Southern soul of country soul of blue eyed soul - het maakt eigenlijk niet uit, het is vooral universele muziek .....Dan Penn maakte, wat ons betreft, zijn beste cd sinds de in het begin van ons artikel door mij bejubelde "Junk Yard Junky", spijtig dat het album moest gevuld worden met (goed gekozen en gebrachte) covers. Meer eigen materiaal zou ons nog meer bevallen hebben...Veel vernieuwing verwachten we van deze achtenzeventigjarige natuurlijk niet, maar klagen doen we allerminst over deze "Living On Mercy", want dit nieuwe album staat vol van tijdloze songs. Dan Penn is Back!